1973 yılı yazından beri dünyayı dolaşıyorum. Dünya ülkelerinin neredeyse yüzde yirmisini dolaştım. Seyahatlerimi büyük ölçüde karayolu ile gerçekleştirdim. Uçakla gittiğim yerlerde de araç kiraladım. Ülkemde birkaç il dışında her ili gezdim. Profesyonel değilim ama amatörce binlerce ilginç fotoğraf çektim. Her gördüğüm şehir, ilçe, belde ve köyün ilginç bulduğum görüntülerini kayda aldım.



Akademisyenliğe başladıktan daha sonra daha, akademik bakış açısının yerleşmesiyle olsa gerek, çok gözlem yapma ve gözlemlerimi belgeleme ihtiyacı duydum. Belgeler içinde birkaç klasörü “ŞEHİR VE İNSAN” konusuna ayırdım. Dünyanın çeşitli beldelerinden estetik güzellikleri, köprüleri, şehir girişlerini, çeşmeleri, havuzları, eski ve tarihi bina tezyinatlarını, park ve bahçeleri resimledim. Bunları konularına göre tasnif ettim. Kim bilir, belki bir gün ‘birileri ihtiyaç duyar’ da onlara fikir vermek için sunum yaparım diye…



Geçen yıl yakın bir ilimizi ziyaret ettim. İl belediyesinde birkaç dostum vardı. Onlarla oradan buradan, epeyce konu hakkında sohbet ettim. Bir ara kendilerine illerinde gördüğüm noksanlıklardan bahsettim. Dünyadan örnekler verdim. Çok ilgi gösterdiklerini görünce de:

— Beni belediyenize davet edin, isterseniz yarım saat isterseniz bir saat süreyle size, belediye ve şehir yetkililerinize dünyadan resimli örneklerle görsel bir sunum yapayım. İlginç yapılar, çeşmeler, estetik şehir girişleri, belediye otobüs durakları ve çevre estetiği konusunda bir seminer vereyim. İlgili arkadaşlarımız toplansınlar, onlarla sohbet ortamında bahsettiğim konuları anlatayım. Sizden para pul da istemiyorum. Ben kendi aracımla gelir dönerim. Sadece bir çay veya kahve ikram edin yeter!’ dedim.

Dostum zat heyecanlandı ve:

—Hocam, çok iyi olur. Şehir Meclisi üyelerine talebinizi ileteyim ve hemen gerçekleştirelim’ diyor.



Aradan neredeyse bir yıl geçti. Tık yok! Dâvet edilmemi hâlâ bekliyorum!



Ne demişler bekleyen derviş, muradına erermiş… Ben muradıma (!) eremedim, ama olsun! Çıkmadık candan umut kesilmezmiş.



Kendilerinden ve kamudan para, pul isteyen yok… Başkalarını basit bir konuda davet edip yüklü paralar ödeyenler, sanatçı adı altında şarkıcıları davet edip servet ödeyenler, yaşadığı şehir ile ilgili olarak, bilgi ve görgüsünü aktarmak üzere, bedava gelecek ve fikir verecek, dünya ülkelerinin yüzde yirmisini gezip dolaşmış, hatıralarını yayınlamış ve yenilerini yayınlama hazırlığında olan gözlemci bir akademisyenin görüşlerine tenezzül edip başvurmuyorlar…



Adamların yeni fikre, modern anlayışa, dünyada olup bitenleri görmeye niyetleri yok ki… Her dönem kaldırım taşlarını söküp yenilemekten başka…

Yapılan su boru döşemesinin reklâmını yaparken su borusu resmi yerine, 5 boru büyüklüğünde kendi resimlerini teşhir etmekten başka dertleri yok ki…



Yapılan teklif kendilerine iletildiğinde muhtemelen şöyle demişlerdir:

— Bu Hoca amma da çok şey biliyor! Bildiklerini kendine saklasın! Adam her gördüğünü eleştiriyor... Zaman zaman partimiz aleyhine de yazıyor. Dâvet edip de kendisini onurlandıralım mı? Havaya mı girsin? Fikri kendisine kalsın! Kendisi bizden uzak dursun, yeter!



Garipler! Bilmezler ki dostlar acı tonda, gerçeği söylerler.



Doğru yoldan şaştıklarında dostlar uyarırlar! Ama nafile, bu dostlar o şuurda değiller ki…



Ah benim memleketim ah!



Sen ne kadar sabırlısın böyle?…



Yönetimine her gelen, senin sırtına biniyor ve bir türlü inmek bilmiyor.



Yönetime her gelen, her şeyi ve her konuyu en iyi kendisi biliyor (!). Hiçbir görüş kendilerinin görüşüne yetişemiyor (!). Hiçbir ufuk, onların engin (!) ve zengin (!) ufuklarına yaklaşamıyor (!) bile... Onlar öyle dâhiler (!) ki, hem şehircilik uzmanı (!), hem sağlık uzmanı (!), hem boru uzmanı (!), hem asfalt hem de yol uzmanı (!)… Komple uzmanlar (!) mübarekler… Sahip oldukları uzmanlıkları (!) saymakla bitmiyor!



Her şeyin uzmanı (!) olunca da, hiçbir görüşe başvurmak gerekmiyor.



Âhh, talihsiz vatanım ah…



Senin kaderin ne zaman değişecek?