“Sevelim, Sevilelim” Yunus EMRE









Hazine bir söz “Sevmek” kutsal, gökten inen ve ruh ile vücut bulan.









Sevmeyen insan varmıdır hayat dediğimiz kısa yürüyüşümüz de?









Sevmek çok asil, insanın özü belki yaratılışının ta kendisi.









Bir ülkede, milletini sevmeyen idareciler “Sen ve Ben” -”Siz ve Biz”-”O ve Onlar” demeli.









Aksi halde Sevmek zorunda geneli.









Değil mi?









Sevmek, aşık olmak, sevmek, bir bebeğin günahsız ruhu-bedeni.









İnsanlar neden sevmez birbirlerini?









Ne garip değil mi?









Ayrılıklar ve farklılıklar, insanları birbirinden uzaklaştırıyor. Asl olan ve gerçek olan, varoluş değil mi?









Varolurken, bedenen aynı iken, neden sonra farklı oluyoruz, günah değil mi?









İdeolojiler...İnsanları düşman eden, kirişten çıkan, arkadan vuran kahbe oklar hepsi.









Ailesini sevmeyen, milletini seve bilir mi?









Milletini sevmeyen, “yaşasın halkların kardeşliği” diye bilir mi?









Kahbe bu ideolojiler, hepsi haram, hepsi bölücü, hepsi kokuşmuş.









Hakikat ise, Musa'nın asası gibi...çıkar ortaya, Günahkarların suç işlediği, kirlendikleri “Hermon dağı”nı yok eder.









Hakikat “Sevgidir”-”Aşktır”-”Tebessümdür”









Tarih hep savaşları yazmış genelde, sevgileri yazmamış, aşıkları hatırlamamış. Tarihi yazanlarda, yanlı ve haram dolu. “Şeytanın Kalemleri” çoğu.









Eski Mısır'da “Neter” -”Neturu” derlermiş, sevgiyi bekleyenlere, aşıklara sevenlere yol gösterirlermiş.









Sümer mitolojisinde “AN” dır adı, göklerden gören ve gözeten.









Hepsi sevgi üzerine, insanların saadeti üzerine, kötülükleri, ayrılığı yok etmek için isimlendirilmiş.









Sümer'ler aşkın ve sevginin gizemini, Tufandan önce “Sippar” şehrine yazıp gömmüşler.









Nerede ki o şehir?









Neden bulup aramazlar?









Nedir bu ayrılık, nedir bu kötülük, nedir bu sevgisizlik, “ NE İÇİN” değer mi ?









Yaratanın, Yarattığının mutsuzluğuna ?









Sevgi gönüller de var olur der münevver ve arifler.









Kırdıkça gönülleri, sevgiden sıyırdıkça, kötülük ile yoğruldukça ne kazanıyoruz?









Birlik olmak şart, beraber olmak şart, “bir göz ile bakmak şart”.









Öldürmeden, kırmadan, yıkmadan, kötü söz etmeden, ilk doğduğumuz gün gibi, “Sevgiyle” bakmak şart.









Seven insan sevilir diyor, Yunus EMRE.









Sevmemekte ki engel ne?









İnanç mı?









Dil mi?









Milliyet mi?









Cinsiyet mi?









Nedir Allah Aşkına?









Dünyaya gelen bir çocuk;









Anne ve Babasını.









Kardeşlerini.









Milletini.









Cinsiyetini mi Seçip geliyor?









Kaç kişi mazruf gönderip, böyle olacam diye bildi?









Sevmek, “İlahi-Aşk-Huzur” Sevmek demek, şeytanı yenmek demek, sevmek demek insan olmak demek.









Sevmek, doğmadan önce anne karnında, Sevgi üzerine edilen “İlahi yemin” demek.









Yeminini tutmayan kaç Yaradansız var, görmek gerek.









Sevelim, hor görmeyelim yaratılanı, sevgiden kendimize bir kubbe oluşturalım.









Bu kubbe içerisene sevgi hariç kara leke sokmayalım.









Hayatın tüm anlamı iki kelime, gerisi ise “HİKAYE”









“Sevelim, Sevilelim” Yunus EMRE









Saygıyla









Emrah BEKCİ



Araştırmacı Yazar