* Âhh, ah…

— Keşke, yediklerimizin değil, hazmettiklerimizin bizi insan yaptığını bilsek…

— Keşke, kazandıklarımızın değil, biriktirdiklerimizin bizi zengin yaptığını idrak etsek…

— Keşke, okuduklarımızın değil, hatırladıklarımızın bizi bilgili yaptığını anlasak…

— Keşke, başkalarına verdiğimiz öğütlerin değil, bizzat uyguladıklarımızın bizi insan yaptığının farkında olsak…

— Keşke, dostlarımıza ve arkadaşlarımıza sevgi ifadesinde bulunurken “senden iyi olmasın” yerine “benden iyisi neden olmasın ki?” diye düşünebilsek?



* Âhh, ah…

— Keşke, söz verdiğimizde verdiğimiz sözü ciddiye alsak, savsaklamasak da gereğini yerine getirsek…

— Keşke, bizlere bırakılan emanetleri gereği gibi korusak da “emanete ihanet edenler”den olmasak…

— Keşke, “boş şeyler”den tümüyle yüz çevirebilsek…

— Keşke, dünyada “yalan” denen bir kavram olmasa ve insanlar da yalan söylemese…

— Keşke, “akılları başında olanlar”ımız “cahillerle” hiç tartışmasalar…



* Âhh, ah…

— Keşke, her zaman ve asla su-i zanda bulunmasak da hep hüsn-ü zanda bulunsak…

— Keşke, insanların bazıları asla “yalancı şahitlik” yapmasalar…

— Keşke, insanlar diğer insanların farkında olmadan sahip oldukları kusurlarını affetseler…

— Keşke, önemli kabul edilen bazı makam ve mevkilerde bulunan insanlarımız, “en iyisini ben bilir ve ben uygularım” anlayışından vazgeçerek, yapacakları icraatlarda diğer bazı dost ve arkadaşlarıyla istişare etseler…

— Keşke, insanların bir kısmı, kendilerini her şeyde “yeterli görerek” azmasalar…



* Âhh, ah…

— Keşke, insanların bir kısmı, dillerini “eğip bükerek ve geveleyip” konuşmasalar…

— Keşke, yönetim görevinde bulunanlar, yönettikleri insanlar arasında adaletle hükmetseler…

— Keşke, kızgınlık gösteren insanlar, fevri hareket etmeyip öfkelerini yenseler…

— Keşke, ölçü ve tartı işleriyle uğraşanlar, ölçü ve tartılarını dosdoğru yapsalar…

— Keşke, insanlar kendi dertlerini “en önemli dert” olarak görmeseler de, kendilerinin dertlerinin başkaları tarafından “nimet” sayıldığını bilseler…



* Âhh, ah…

— Keşke, insanlardan bir şey istenildiğinde, kendilerinde “var” olduğu halde “yok” denmeseler…

— Keşke, insanların varlıklı olanları, yakın çevresindeki fakir ve ihtiyaç sahibi insanları “yeteri kadar” gözetseler…

— Keşke, insanlar hakkı ve hakikati bile bile gizlemeseler…

— Keşke, insanlar iyilikleri teşvik edip kötülüklerden kaçınsalar…

— Keşke, mazlumlar ayağa kalkmadıkça zalimlerin oturmayacakları hiç unutulmasa…



* Âhh, ah…

— Keşke, “insanların en hayırlısının insanlara hizmet edenler olduğu” bilinse…

— Keşke, insanlar sahip oldukları değerlerin varlıkların kıymetini bilseler…

— Keşke, zulme rıza göstermenin veya ses çıkarmamanın, “zulme ortak olmak” olduğu kuralı hep akılda tutulsa…

— Keşke, umut olmadan umut edilenin ele geçirilemeyeceği bilinse…

— Keşke insanlar, “başkalarının hatalarını aramak” yerine “kendi hatalarını aramanın” kendileri için çok daha önemli ve faydalı olduğunu anlayabilseler…



* Âhh, ah…

— Keşke insanlar, “yaptıkları iyilikleri” birilerinden her hangi bir şekilde “karşılık beklemeden” yapsalar...

— Keşke insanlar, “birisine bir şey yaparken” o an için, “kendilerini karşısındakinin yerine koysalar” ...

— Keşke insanlar, "yapacaklarını zamanında doğru yaparak" çaresiz kalmasalar ve "keşke" demeseler...

— Keşke insanlar, diğer insanlara karşı dürüst davransalar da “çifte standart” uygulamasalar, oldukları gibi görünseler de “ikili” ya da “çoklu” tavır sergilemeseler…



* Âhh, ah…

— Keşke insanlar, yaptıklarını “zamanında ve doğru yaparak" çaresiz kalmasalar ve "keşke…" demeseler...

— Keşke insanlar, hiçbir şeyin “büyüklük” kadar sade olmadığını; “sade olma”nın da en büyük “büyüklük” olduğunu idrak etseler…

— Keşke, her zengin insan, zenginliği kadar cömert de olsalar…

— Keşke, hayatımızda hiç “ahlar”, “vahlar” ve “keşke” bulunmasa…

— Keşke, hayatımızda hep “iyi ki”ler olsa…



* Âhh, ah…

— Keşke, hasbelkader bazı mevki ve makamlara gelen veya getirilen bazı insanlar, o statüde bulunurlarken, dost ve arkadaşlarına dürüst davranıp iki yüzlülük yapmasalar…

— Keşke, bazı insanlarımız varlık içinde yüzerlerken açlık sıkıntısı çekmeseler de mallarına “kıysalar”, aç gezmeseler ve varlığın hakkını verip karınları tok yaşasalar…

— Keşke, insanlar “rızk”ın mal biriktirmek olmadığını, onun ancak “boğazdan geçen” kısmı olduğunu idrak etseler…

— Keşke, ilim adamlarımız ilimleriyle “âmil” olsalar da konjonktüre uymasalar…

—Keşke, insanlar “ölürken uyanacakları”nın farkında olsalar…



Âhh, ah…

Âhh, ah…

Âhh, ah…



Keşke…

Keşke…

Keşke…



Âhh, ah…

Keşke, insanlar ölmeden önce “adam gibi” yaşasalar…