* Nice insanlar vardır şu âlemde:

— Kendilerini hep Zerdüşt sanırlar…

— “Dindar’a değil, dine karşıyım’ derler.

— Onlar için ‘yalan’, çok tatlı ve hoş gelir.

— ‘Zül’ ile ‘tül’ü ayırt etmekten acizdirler.

— “Müslüman’a değil, İslâm'a karşıyım” derler.

— Zehirlenmişlerdir, ama farkında değildirler.

— ‘İş’ ile ‘aş’ı karıştırıp, karıştırmadıklarını sanarlar.

— Yaşayıp yaşamadıklarının farkında bile olmazlar.

— Karınları açtır, ama kuyruklarını hep dik tutarlar.

— ‘Makam’ ve ‘mevki’ hasreti ile yanar kavrulurular.



* Nice insanlar vardır şu âlemde:

— Bulanık suları, sisli, puslu ve basık havaları severler.

— Yaşları kemâle ermiştir, ama kendileri hep çocukturlar.

— Duyduklarını değil, duymak istediklerini önemserler.

— ‘Rol’ denince sadece tiyatro sahnesindeki gösteriyi anlarlar.

— Dinlerini değiştirebilirler, ama önyargılarını değiştiremezler.

— Kuş ile Devekuşu’nu ayırt edecek bakış açısından mahrumdurlar.

— Sahip oldukları sahte görüntü sebebiyle, kendilerini ilâh gibi görürler.



Nice insanlar vardır şu âlemde:

— Her şey olmuşlardır, ama sadece ‘insan’ olamamışlardır.

— Ömürleri boyunca, hiç kimsenin fikrine ihtiyaç (!) duymazlar.

— Lâfzen ‘biz Allah’ın kullarıyız’ derler, ama hiç ‘kul’ gibi yaşamazlar.

— İnandıklarını sandıkları ‘doğruları’, Allah’ın hiçbir kulu değiştiremez.

— Çok malın haramsız, çok sözün yalansız olduğunun farkında olmazlar.

— Sinirleri alınmıştır; yüzlerine tükürseniz ‘ohh, yağmur yağıyor’ derler.

— Dostlarına oyun oynayanlar, yeni dostlarına da oyunlar için hazırdırlar.

— Allah’a inanırlar, ama O’nun kadar önemli başka tapındıkları da vardır.



Âhh, ah…

Öyle, nice nice insanlar vardır ki şu âlemde:

— Her olaya ‘etik’ veya ‘ahlâkî’ açılardan bakarlar da, ‘helâl ve ‘haram’ açısından bakamazlar.

— Mezarları, kendileri için değil, başkaları için birer mekân olarak görürler.

— Lâfzen ‘Allah bizlerin rızıklarına kefildir’ derler ama hiç de öyle davranmazlar, ancak dünya ile tatmin olurlar.

— Her canlı gibi, öleceklerini bilirler, ‘biz elbette öleceğiz’ derler, ama ‘hiç ölmeyeceğine inananlar’ gibi dünyaya sarılırlar.

— Kendilerini kurtarmaktan acizdirler, ama vatanı, milleti, kâinatı ve insanlığı kurtarmaya soyunurlar.



Öyle, nice nice insanlar vardır ki şu âlemde:

— Kendileri birer ‘insancık’tır, ama toplumda hep kasıla kasıla ‘insan’ görünümü sergilerler.

— Kendi tezgâhladıkları oyunların içinde kaybolurlar, ama başkalarını suçlarlar.

— Bazı ‘büyükler’ ‘çocukça yorum’ yaparlar, ama bazı ‘küçükler’ de ‘büyükçe yorum’…

— Gençliklerinde mi, yoksa yaşlılıklarında mı ‘doğru’ yaptıklarını bir türlü anlayamazlar.

— Gençliklerinde ileri derecede ‘mücahittirler’, ama âhir ömürlerinde ileri derecede ‘müteahhit’ olmuşlardır.

— ‘Ne olacak yani, biraz da biz alsak, ne olur ki?’ deyip hep haklı (!) gerekçeler üretirler.



Öyle, nice nice insanlar vardır ki şu âlemde:

— Sadece "inandık" demekle, imtihan edilmeden, bırakılacaklarını zannederler.

—Kendilerini öyle ‘temiz’ gösterirler ki, aslında lağıma düşseler, lağımı kirletirler.

— ‘Yanlış’ trene binerler, yanlışlığı anlayınca da koridorda geriye doğru yürüyerek ‘doğru yolda’ olduklarını sanırlar.

— Deve kuşlarından farkları yoktur, gözlerini kapadıklarında dünya ‘yok olur’.

— ‘Ağız kokusu’nu, ‘kenef kokusunu’ ve ‘gül kokusu’ndan ayırt edemez, her üçünü de, sadece ‘koku’ olarak algılarlar.

— Bildiklerini söylemekten geri kalmazlar; ama bildiklerini ve gördüklerini yazıp söylemeyenler, yaşayıp yaşamadıklarının ve kaybettiklerinin farkında bile olmazlar.

— Her ne hikmetse, işin içinde olup, olayları bizzat yaşayıp bilenlerin söyledikleri yerine, 'uzaktan gazel okuyanların' söylediklerine daha çok itibar ederler.



Hâsılı Vel kelâm:

Evet, evet…

Öyle… İşte böyle…

Nice nice insanlar vardır ki şu âlemde:

— Çok uyanık (!) geçinirler, ama aslında uykuda imiş gibi yaşarlar. Dünyaya uykuda gelmişlerdir ve muhtemelen de dünyaya uykuda veda edeceklerdir, hiç uyumadıklarını göstermeye çalışsalar da…