80’li yıllar Türk toplumunun köklü değişimler geçirdiği bir süreç olmuştur. Batı tarzı tüketim alışkanlıklarına teknoloji vs. unsurların da dâhil olması ile paraya olan talep artmış; bu talep artışı çeşitli sorunları da beraberinde getirmiştir. Misâl bu sorunlardan birisi de, dilimizde ‘yolunu bulmak’ deyimiyle anlatılan yolsuzluk meselesidir. Millî bünyemizi saran bu habis hastalığın temel nedeni de -bize göre- ‘’Paranın köpeği olma, o senin köpeğin olsun’’ diyen Mevlâna Celâleddin Hazretleri başta olmak üzere kültürümüze yön veren Türk-İslâm büyüklerinin sohbetlerinin, öğütlerinin okunup dinlenmemesi; okunup dinlenmediği için de insanımızın imanının, dimağının, vicdanının, şeref ve haysiyetinin… kısacası faziletinin ve meziyetinin değerini yitirerek ‘Çin malı’ ucuz oyuncaklara dönmesidir hâliyle. Ucuz, ucuz olduğu kadar da adî oyuncaklara…

Edebiyat diline (literatur) ve millî hafızaya ‘’Benim memurum işini bilir’’ geyiği ile kazınan ve ‘hediye’ ambalajına sarılmış bir hâlde sunulan (service) rüşvet alma-verme hastalığı cemiyet (social/sosyal) hayatımızı hallaç pamuğu gibi atmıştır. Rüşvet alan soysuzlarla rüşvet veren şuursuzlar millî bünyeyi kanserli hücreler gibi sarmışlar, bünyede büyük hasarlara yol açmışlardır. Demokrasinin gelişmesi, özgürlüklerin genişlemesi ile birlikte rüşvet verme temâyülleri ortadan kalkmaya başlayınca soysuzlar bu kez bir başka mecraya yönelmeye başlamışlardır. Bu mecranın adı da yolsuzluktur. Elde kaşık-kepçe, aksırıp-tıksıran zevat bu kez de kazanı kaldırıp götürmeye niyetlenmeye başlamıştır. Bu süreçte edebiyat dilimiz yeni bir geyik lâkırdısı daha kazanmıştır. Türkçemizin ifâde gücünü oluşturan temel unsurlardan biri olan kâfiye uyumu bir yana, büyük ve küçük ünlü uyumlarını da bünyesinde taşıyan bu ‘Devlet malı deniz, yemeyen keriz’ lâkırdısı ne yazık ki millî ve manevî değerlerle örülü cemiyet (social/sosyal) hayatımızı felç etmiştir. Bizler bu noktada yetim hakkı yiyenlere ‘yuh’ çeken Selda Bağcan ablamızın türküleri ile büyüdüğü hâlde yetim hakkı yiyenlerin suratlarına tükürülmesi taraftarıyız canlar. En azından suratlarına iğrenerek bakıldığı takdirde onların da kendilerine bir çeki düzen vereceklerini umut ediyoruz.

Evet, canlar! Dememiz odur ki Türkiye’deki cemiyet hayatının hastalıklı bir yapı arz ettiği; zararlı börtü-böceklerin (haşerat) millî bünyede pervasızca (korkusuzca) cirit attığı ortadadır. Bu hastalığın reçetesi de cami duvarları arasına hapsedilmeye çalışılan İslâm ve ötekileştirilmeye çalışılan Müslümanlardır bize göre. Müslümanların ufkunu karartan perdelemelerin kaldırılıp atılması, İslâm’ın, cemiyet hayatımıza rücû etmesine (geri dönmek) izin verilmesi gerekmektedir. Gâzi Mustafa Kemal’in de özlemini duyduğu ‘fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür’ inançlı nesiller yetiştirilebildiği takdirde bünyeyi saran bitler, pireler, keneler yok olup gidecektir. Dahası edebiyat dilimiz yeni bir deyim daha kazanacaktır: Devlet malı namus, yiyen deyyus! Sözümüz meclisten dışarı tabi.. Serik-04.07.2010 Pazar

Aziz Dolu Atabey azizdolu.blogcu.com