Be hey yiğit! Dirilip, uyan artık uykudan.

Silkinip de uzaklaş tereddütten, korkudan.



Bunca soysuz, damarsız dolaşırken meydanda,

Senin neyine gaflet, böyle kahpe zamanda?



Okuduğun, bildiğin; onca tarihi, ilmi,

İmtihandan başka gün, yâd etmedin değil mi?



Beklediğin gün bugün, o buyruklar bu çağa,

Dağda it güdemeyen, geldi yerleşti bağa!



İlmi değnek edip de vurmuyorsun beynine.

Yılanlar han kuruyor beslediğin koynuna.



Mahmur gözünde yok mu dünkü yaşadıkların?

Kulağına “ah” etti kabre taşıdıkların.



Çiğnettin toprağını, bozdun ata yurdunu.

Maymunları yeğledin, inkâr ettin kurdunu.



“Evrim, devrim” lafları kirletti dimağını,

Saçın başın bir tuhaf, geçtin kıl yumağını.



Yavukluyu “manita”, dostunu “kanka” ettin.

Camız göle pisler ya? Sen de dili pislettin!



Sevmeyi bilemedin; ne yâri, ne vatanı,

Hem dostunu unuttun, hem kefensiz yatanı!



Keşke elim varsa da çiziversem üstünü!

Ah! Soydaş olmasak da yere sersem postunu!



Lakin kılıç kesmiyor kanımdan türeyeni.

Dua et Türk oğlusun, inkâr edemem seni.



Kaldır artık başını, çek kınından kılıcı,

Ödemezsen diyeti bitmeyecek bu acı



Atmayın Bahadır’ı isyanın çöllerine,

Vurun ey yiğitlerim! Devşirme döllerine!



Bahadır Çelikbaş



14.07.2010