İnsanoğlu bu… Öyle ki, en fazla sıkılanlar, huzuru en çok görünenlerdir.



Bir dost der ki; Bir şeyin farkında olmak, yani ‘farkındalık’ beyin gerektirir. Beyin bir kere birilerine teslim edildi mi var ya… Bir daha... En doğrusunu ALLAH bilir!



"Dün dündür, bugün bugündür" ölmüş! Onun için artık ne dün kaldı ne de bugün… Onun artık hesap günü… Bir de, keşke, yaşayanların bir kısmı, o günü unutmasalar…



İnatçılar, ‘inatçı’ olduklarını bilirler mi soruma verilen bir cevap: ‘inatçılık’ bir hastalıktır inadı bıraksa, şifa bulur; ancak inadı bıraksa, sanki bir uzvunu bırakmış gibi kabul eder.



Benim bildiğim kadarıyla devekuşları, kafalarını kuma gömerdi, artık devir değişti… Şimdiki devekuşları vücutlarını kuma gömüp kafalarını açıkta bırakıyorlar… Nedendir ki?



Hayatların sadece şehirlerde ve apartmanlarda hayat bulduğunu düşünmeyin... Öyle mekânlarda hayat süren hayatlar vardır ki. çok kimse onların varlığından bile habersizdir.



Öyle görünüyor ki: Bugün fazla yol aldık ve fazla yorulduk. Ruhlarımız geride kaldı, demişti birileri bir zamanlar… Biz de öyle olduk… Geride kalanların bize yetişebilmesi için biraz mola vermek gerek…



Fötr şapkası ile meşhur sabık Cumhurbaşkanı Demirel ölmüş… Ölecek tabi… Ölmeyen canlı var mı? Her canlı ölümü tadacaktır. Ölümü tadan her insanoğlu sonsuzluk diyarında hesabını bizzat kendisi verecektir. Ne mutlu başarılı olanlara... Allah âdildir.



Bir dost şöyle demişti: Memleketimizde erkekler paşa kadınlarımız köle… Hocam bunu siz daha iyi bilirsiniz göçebe çadırlarında her isi kadın yapar, odun kırmak, kesilen hayvanı dahi yüzmek kadın yapar. Erkek ne iş yapar g.tünü devirir sigara ile çay içer...



Evet, Yörüklerde kadın her şeydir. Rahmetli anam da dağlardan odun kesip sırtında taşırdı. Kurbanı yüzmek onun işiydi. Istarda halı kilim dokumak da onu sanatı idi. Çocukları ile ilgilenmek başlı başına bir işti. Kısaca hayatın kendisi Yörük kadını idi... Öteler âlemine gidenlerimize rahmet diliyorum.



Bir hatıra: 1990'lı yıllar… 'Demirel ölürse kurban keseceğim' diyen bir akademisyen... Kendisi 1999 yılı Büyük Deprem'de bir binanın beton kirişleri altında, göz göre göre vefat etti. Allah rahmet eylesin. Ölümü üzerine, onun kurban kesme vaadini bir başka akademisyen arkadaşı üzerine aldı. 16 yıldır, o da bekliyordu. Bir başka arkadaşı, o ikinci akademisyene, ' sen de gidersen', taahhüdü ben üzerime alıyorum, demişti. Demirel, ötelere hesap vermeye gittiğine göre, artık üçüncü akademisyenin taahhüdü düşmüş olur mu? Yoksa ikincinin taahhüdünü yerine getirmesi sonunda 3. de devam edecek mi? Kafam karıştı da...



İçim sızlıyor (!). Bir Türk büyüğü (kendisini 1960 yılından beri tiyatro sahnesinden tanıyorum) öteler âlemine göç etmiş. İnsan buna nasıl üzülmez (!). Türkiye’nin önemli bir ‘köşe taşı figürü’ şimdi sonsuzluk diyarına göçtü. Şimdi ötelerde onu muhabbet (!) ve sevgiyle (!) karşılayacak olanlar var. Allah bilir tabi ne olup olmayacağını, ama ben zahiren bakınca onun orada çok mutlu (!) olacağını düşünüyorum. Allah adildir ve hiç kimseye adaletsizlik yapmaz. Eminim ki onun da hakkını milimetrik ölçüde verecektir. İnna lillahi ve inna ileyhi raciun…



Âhh, ah…

Ben neler diyorum ki…