Günler önce yazdığım bu yazıyı yayınlamaktan vazgeçmiştim ama basın özgürlüğü altında dini duyguların tahrik edilmesi karşısında susamıyor insan…

Hakaret edilen Müslüman olunca atış serbest. Oysa Charlie Hebdo'nun Peygamberimize hakaret içeren karikatürleri ifade özgürlüğü kapsamında değerlendiren Fransız Mahkemesi, 2005 yılında Hazreti İsa ile ilgili bir reklam afişini yasaklatmıştı.

Ve en mühimi de Norveç'te Anders Breivik, okulda 77 kişiyi öldürdüğünde hiç kimse " Hristiyan Terörü" demedi.

E ölen Hristiyan olunca başka, Müslüman olunca başka oluyor nedense…

Milyonlar Paris’te acılı sözlerle terörü lanetledi.

Herkes özgürlük havarisi ama kendilerine özgürlük.

Uygar dünyanın dijital versiyonları; keşke daha önce bürünebileydiniz ete kemiğe…

Daha önce sızlasaydı yürekleriniz…

O çocuk ölülerinde dirileydi taş ruhunuz…

Demokrasi havarisi tiplemesi üzerinden siyaset yürütürken, demokrasinin ne demek olduğunu bileydiniz…

Tariflerini bozduğunuz kavramların efendisi olduğunuza tam da inandırmıştınız ki terörle karşılaştınız. Her toplumun, her ülkenin kendine özgü özellikleri olduğu da inkar edilemez bir gerçek de, kimse çıkıp, “ABD niye idamı kaldırmıyor, Batı ‘ötekileştirdiği’ insanlar için hangi adımı attı?” diye sormuyor. Dünya sözde Ermeni soykırımı iddiaları ile yatıp kalkarken, Fransa’nın Cezayir’de yaptıklarını kimse hatırlamıyor.

Ama;

Keşke ölmeseydi 20 kişi diyoruz… Bundan ötürü canlanmasaydı ölü vicdanınız…

Terörü lanetlemek için illaki canınızın mı yanması gerekiyordu?

Fransız ölünce mi anlamalıydınız ölüm acısını?

Türkistan’da, Irakta, Bosna’da, Filistin’de ölen 100’lerce Müslüman insan değil miydi?

Neden anlamadınız onların can pazarında neler çektiklerini?

Medyada kendilerine yer bulmayacak kadar mı değersizdiler?

Bozbulanık yüreklerinizdeki gönül gözü nasıl açılıverdi birdenbire?

Bırakın milyonları 10’larcanız üzgün olduğunu söyleseydi bari…

Hadi üzülmediniz, üzülür gibi yapaydınız, ne bileyim kınayaydınız teröristleri…

Oysa Türkistanlı, Bosnalı, Iraklı anneler de 9 ay taşımıştı yavrularını karınlarında…

Tıpkı sizlerin annesi gibi sevinmişlerdi doğunca…

Evlatları ölünce aynen sizin annelerinizin yüreği gibi yandı yürekleri…

Hatta korunaksız, tekinsiz bu dünyaya çocuk getirdikleri için sizlerinkinden biraz daha fazla üzülürlerdi…

“Ben öleydim, yavrumun yerine” derdi hepsi…

Anne her dilde anne, acı her dilde acıydı ama bilmediniz…

Milyonlar toplanmış Paris’te… Terörü lanetlemişler…

Sevindim; yüreğimde zerre haset varsa Allah bildiği gibi yapsın…

Terör bu, kimi, nerede vuracağı belli olmaz, tümüne lanet olsun;

Da;

İnsan merak ediyor işte…

Niye sustunuz şimdiye kadar?

Ya da lal olan dilleriniz nasıl açılıverdi birdenbire?

Soruyorum; sahi bir Fransız kaç Türkistanlı eder?