BAŞKENT GÜNLÜĞÜ / NECDET SİVASLI

e.mail: necdetes@mynet.com

AZERBAYCAN BİZİM

CANIMIZ…

Geçenlerde bu köşede

Soma faciası nedeni ile Azerbaycan konusunda “Acımızı yüreğinde

paylaşanlar” başlıklı bir yazı yazmıştık. Bu yazımızda kardeş ülkenin

her köşesinden yükselen sesle Soma faciasına duyulan acılarımız samimi

olarak bu ülke tarafından paylaşılmıştır. Hatta Türkiye’deki

etkinlikleri ile çok iyi tanınan Milletvekili Ganire Paşayeva bir

maaşını Soma için bağışlamış, diğer milletvekilleri de Paşayeva’yı

takip etmişlerdi.

Yazımızdan sonra

Azerbaycan Milletvekili Ganire Paşayeva bize bir mesaj gönderdi.

Mesajda “Bu bizim ortak acımızdır. Bu acıyı paylaşmak kadar doğal bir

şey olamaz. Eğer aynı facia Azerbaycan’da meydana gelmiş olsa, Türk

halkının da aynısını yapacağından endişemiz olmazdı. “diyor. Paşayeva,

Soma’da yaraların sarılmasında Azerbaycan Devlet Başkanı başta olmak

üzere, herkesin üzerine düşeni severek, koşarak yapacağını da

vurguluyor. Biz, kendisine bu duyarlılığından dolayı tekrar teşekkür

ediyoruz.

Burada önemli olan

Azerbaycan’ın duyarlılığı, samimiyeti ve Türklük konusunda tek yürek

haline gelebilmeleridir. Soma faciasında bu kardeşlerimiz bunu bir kez

daha ortaya koymuşlardır. Acımızı acıları bilmişler, akıttığımız

gözyaşlarına ortak olmuşlardır. Daha da açıkçası bizimle kader

birliğinde var oldukları gerçeğini sergilemişlerdir. Şimdi biz de

kalkıp “Azerbaycan bizim canımız” dersek yanılmış mı oluruz?

Prof.Dr. Cemaletten

Taşkıran Hoca da konu ile ilgili geçenlerde güzel bir yazı yazdı.

“”Azerbaycan Türklerinin samimiyeti” başlıklı yazıda Taşkıran, bizim

de üzerinde durduğumuz ve önemsediğimiz Azerbaycanlıların samimiyetini

dile getirdi. Azerbaycanlıların samimiyetini dile getirirken de “Buna

yürekten inanıyoruz, çünkü bizim kökümüz bir, çünkü bizim dilimiz bir.

Çünkü bizim ülkümüz bir. Şimdi de acımız bir “diyor. Sonra da ekliyor:

“Buna yürekten inanıyoruz. Çünkü biz biliyoruz ki yürek ağlamazsa göz

de ağlamaz. Ama gördük, görüyoruz. Azerbaycan yürekten ağlıyor.”



Görüşlerine ve

yazılarına her zaman saygı duyduğumuz, kendisini örnek aldığımız

değerli hocamız Prof. Dr. Cemalettin Taşkıran’ın bu yazısından bazı

alıntıları sizlerle paylaşmak istedik:





“Son yaşanan bu 2

olay, bana 1. dünya savaşında Azerbaycan Türklerinin Rusların esir

aldığı ve Bakü’nün karşısındaki Nargin adasında tutulan binlerce

esrimize yardımlarını hatırlattı.



Azerbaycan'a getirilen

ve özellikle Hazar’da Nargin Adası'nda tutulan Türk esirlerinin durumu

ve bunlara Azerbaycan Türklerinin yapmış olduğu yardımlar maalesef

Türkiye’de çok az biliniyor. Türk Dünyası'nda çok önemli bir dayanışma

örneği olan Azerbaycan Türklerinin kardeş Türk esirlerine yaptıkları

yardımların bilinmesi kardeşliğimizin pekişmesine katkı sağlar.



1915 yılının başlarından

itibaren Nargin adasına getirilen esirlerimizle Azerbaycan Türkleri

çok yakından ilgilenmişlerdir. Azerbaycan gazeteleri Nargin adasına

getirilen Türk esirlerinin sayısı ve durumları hakkında sık sık bilgi

vermiş ve Azerbaycan Türk halkı da Nargin adasındaki esirlerin

durumuyla hep ilgilenmiş, ellerinden geldiğince maddi ve manevi

yardımda bulunmaya çaba göstermişlerdir.



Burada mutlaka büyük

hamiyetperver Zeynel Abidin Tagiyev ve Ayşe Hanım’ı anmalıyız. Bunlar

esirlerimizin durumlarının iyileşmesi için büyük emek, çaba, mesai ve

para harcamışlar, büyük sıkıntılar çekmişlerdir.



Ayrıca açlık, susuzluk

ve hastalık yüzünden çok perişan durumda olan esirlerimize yardım

faaliyetlerinde önemli rol alanlardan biri de Bakü Müslüman Cemiyet-i

Hayriyesi’dir.



Üstelik sadece

Cemiyet-i Hayriye değil, Azerbaycan’lı Türk öğrenciler de "Gence

Gençlik Teşkilatı" adıyla kurmuş oldukları teşkilat ile esirlerin

nakledilişleri esnasında Gence İstasyonu'ndan geçen trenlerdeki Türk

esirlere yardımcı olabilmek için cesurca ve fedakarca çalışmalar

yapmışlardır.



O dönemde Nargin

adasındaki Türkleri ziyarete giden dönemin lideri Dr. Neriman

Nerimanov bir heyetle “ölüm adası, yılanlı ada” denilen Nargin’e

gitmiş ve Açık Söz gazetesinin 7 Aralık 1917 günkü nüshasında

yayınladığı raporunda, gördüklerini şöyle yazmıştır:

“ Burası bir cezire

(ada) değil, makber (mezar)dir. Öyle bir makberdir ki 1000 kadar adem

kenarında oturup, növbesini(sırasını) bekliyor.” Bu yılanlar

yuvasında yaşamağa değil, ölmeye mahkûm olan zavallılar, susuzluktan

göğermiş, kurumuş dillerini ağızlarından çıkarıp dudaklarını

kemiriyor, “su, su” diye ah vah ediyorlar… Keşke o Cezire’ye

gitmeseydim…Keşke o kardeşlerimizi öyle görmeseydim…”



Azerbaycan’lı Nerimanov ile Atatürk’ün

hiç unutulmayacak bir anekdotu ile yazımızı bitirelim. Atilla İlhan

21.06.2004’de Cumhuriyet’de yazmıştı. Daha doğrusu Şamil Kurbanov’un,

“Neriman Nerimanov - Ömrünün Son İlleri” adlı kitabından aktarmıştı:

“…Azerbaycan 'ın Bolşevik lideri Neriman

Nerimanov'un, Türklere ve Ankara Hükümeti 'ne beslediği hayırhah

duygular, münhasıran soyut mu kalıyordu? Yo hayır, bunu anlamak için

sadece şu basit ama önemli olayı öğrenmek yeter; Azeri Türkçesinin

tadı bozulmasın diye, Şamil Qurbanov 'dan aynen aktarıyorum:



-...Türkiye'nin sefiri Memduh

Şövket Bey, 1921nci il, Mart’ın 17’ sinde Mustafa Kemal Paşa'nın

mektubunu Nerimanov'a çatdırdı: Türkiye Hökümeti, Nerimanov'dan borç

pul (para) isteyirdi. Nerimanov derhal bir milyon ruble deyerinde para

gönderdi. Özü de yazdırdı: “Paşam, Eşk olsun bele dostluğa ve

gardaşlığa! GARDAŞ GARDAŞA BORÇ VERMEZ, EL TUTAR !''



Görüyorsunuz ha 1915, ha

2014-2015… Arada 100 yıl var ama, yürek yine aynı yürek.

e.mail: necdetbuluz@gmail.com

necdetes@mynet.com