* Yollar var ya, bu yollar; var olduklarından beri, o kadar çok seyyah yazar, çizer, şair, ressam ve hikâyeci-romancı edebiyatçı yetiştirmiştir de kimse bunun farkında bile değildir.



* Yollar, bazen olur ki, kendilerini ‘bulunmaz Hint kumaşı’ sanan zevat ile birlikte olabilirler; ama bir süre sonra bir Molla Kasım gelir ve o ‘bulunmaz kumaşları’, makasıyla param parça eder.



* Kendilerini kurtaramadıkları halde Vatan’ı, Millet’i ve Sakarya’yı kurtarmak (!) üzere yola (!) çıkan zavallılara; yollar, diğer yolcularla birlikte, sadece acır ve tebessüm ederler.



* Üzgün olmak istiyorsanız geçmişe yolculuk yapın; endişeli olmak istiyorsanız istikbâle yürüyün; şayet huzurlu olmak istiyorsanız hemen şimdi kendinizi dışarı atıp, yollara düşün!



* Yola çıkan insanlar, şayet yanılmışlarsa, yolculuk esnasında yanıldıklarını anlayabilirler; ancak, sadece aptallar ve egosu yüksek yaratıklar yanıldıklarının bir türlü farkında olmazlar.



* Yollar, kimlerin ‘adam’, kimlerin ‘adam kalitesi’nde olup olmadığını öyle güzel tespit ederler ki hiç yanılmazlar. ‘Adam’ların ‘adam’ olup olmadıklarını anlamak için onlarla yollara çıkmak, seyahat etmek gerek…



* Rahmetli Cemil Meriç diyor ki: nereye gidersen git, bulacağın aydınlık, zihninin aydınlığı kadar olacaktır. Demek ki zihin kapasitesi dar olanların, yollardan alabilecekleri fazla bir şey olmayacaktır.



* Tekmeyi yiyip, kırmızı kart ile fonksiyonsuz hale getirilip yol ve saha dışına şutlananlardan, dışlandıkları yollarla bağlarını (!) koparmamaları, ancak pişmiş kelleler ve gayri ahlâki duruş sahiplerinin işidir.



* Stabilize bir yolda, yol ile yolculuk yapan yolcular, yola iyi davranmıyorsa, o yollar, o yolcuların kendilerini çabucak terk edebilmeleri için tabiililiklerinin bozulup asfalt veya beton yapılmalarına razı olurlar…



* Nice yollar vardır ki, derin vadilere kadar uzanmışlardır. Bu vadilerde insanlar, üzerinden geçsin diye köprü inşa edeceklerine duvarlar örmüşler, yolları kapamışlar ve kendileri de yalnızlığa mahkûm olmuşlardır.



* Yollar, öyle mübarek mekânlardır ki, hüzün de taşırlar, tebessüm de; tatlı da taşırlar, acı da… İnsan da taşırlar, insancık da… Bunların ne ve kim olduklarını çok iyi bilirler; ama yine de kendine gelenleri reddetmezler.



* Yollar, “Vatan’ı, Millet’i ve Sakarya’yı kurtarmak için” yola çıkmış insanlarla doludur. Bu yolcuların bir kısmı, “Vatan, Millet, Sakarya” diye diye vatanı, milleti ve Sakarya’yı kirletmişler ve yaşanmaz hale getirmişlerdir.



* Yollara kendilerini atamayanlar, seyahat edemeyenler, yollardan ve yolculuklardan ürkenler ve korkanlar, gülme ile ağlama arasında kalmak gibi, hep bu dünya ile öteler-ötesi arasında ‘arada kalma’ya mahkûmdurlar.



* Yollar, içinden çıktıkları yumurtaları beğenmeyenleri, bir yerde yemlenip bir başka yere yumurtlayan mahlûkatı sevmezler ve onları nankör yaratıklar olarak nitelerler; ama yine de bu mahlûkata seslerini çıkarmazlar.



* Yolsuz kalmanın ve yolsuzlukların da bir yolu vardır. Herkesin bir yolu olduğu gibi… Kimileri kısa yolları, kimileri de uzun olanları severler. Kısa yollar, şu fâni âlemde, ömürleri boyunca, küçük hesaplarla uğraşanlar içindir.



* Yollar, ‘bekleme’yi ve ‘bekletme’yi hiç sevmezler. Yolların sürekli olarak ‘yolda’ olmaları gerekir. Hele hele, ‘bekleyin, 6 ay bekleyin, 1 yıl, o da olmazsa, ben sizi arayıncaya kadar bekleyin!’ diyen ekâbirleri, küstahları ve kendini beğenmişleri, hiç ama hiç ‘adam yerine’ bile almazlar.



* Yolların üzerinde meydana gelen çukurlara düşülmemesi için işaret koyanlar da, bu işaretler birilerinin ayaklarına dokunur endişesiyle onları kaldıranlar da, yolların ve yolcuların kadim dostlarıdır; ama kimse bunları fark etmez.



* Yollar, elif (|) gibi düz ve dosdoğru olan insanlar ve ‘yaratılış amacı’ dışına hiç çıkmayan canlılar içindir. Bir Lâz atasözü der ki; yol cidenundur, peşinden ağlayamam. Yüreğüm ahır değüldür; her öküzü, her ineği bağlayamam.



* Yollar, ‘dengeci’leri hiç sevmezler. ‘denge, denge’ diyerek, dengelerini kaybederek ‘dengesizleşenler’ ve ‘denge gözetiyorum’ diye ‘iyi’ ile ‘kötü’yü ‘aynı kefe’de değerlendirenler, özellikle gelecekten umutlarını kesmemiş sâbık ve sâkıt politikacılar, ‘yolların dostları’ olamazlar.



* Mazoşizm, insanın kendisine zulmetmesidir. Kendinize zulmetmeyin! Koala gibi olmayın, uyuşmayın ve tembellik yapmayın, yürüyün! Hep yürüyün! Yolları kendinize mekân tutun… Bilinir ki yürüyenler, hep iki günü bir olmayanlardır.



Ah yollar ah…

Kara gün dostu yollar…

Herkes, her yanlışı sana yükler.

Bir de masum olduğun bilinseydi, ne iyi olurdu sanki?

Dünya mı yıkılırdı?