Tarih denilen bilim dalı, insan hafızasının unutmamak ve gelecekte kullanmak için kitaplara düştüğü şerhlerdir.







Bizler hafızasız canlılarız, en iyi hafızası olan bir kişi, üç gün önce yaşadıklarını tam olarak hatırlayamaz, hatırlatmak içinde kendi tarihi diyeceği notlar bütününü oluşturması gerekir.







Yaşantı dediğimiz olgu, dünyada var olduğumuz andan itibaren, beslenme, barınma, statü gibi gereksinimler doğurur. İşte bu olguların tamamını elde etmek için para gereklidir.







Köylü buğdayını biçecek, oduncu odun getirecek, fırıncı ekmeğini pişirecek, insan karnı doyacak, yaşam dediğimiz süreçte bu şekilde işleyecek.







Bu arada, yalnızlık denilen vicdan muhasebesi içinde, yaratıcının limanına sığınılıp, yapılan yanlışlıklar ve daha iyi kazançlar için dua edilecek.







İnsan hayatının üç ana konusunu oluşturan taşıyıcı temeller. Din, Para, Yaşamdır.







Tüm kavgaların ve çıkarların hepsi bu ana konular için verilen mücadeleler, üstün gelme, yıkma, kırma, statü elde etme, hepsi Din, Para, Yaşam için.







Dinler evrensel topluma hitap eden olgular, her insana bir olarak bakan, kötülüğü men eden, saygı, sevgi ve huzuru sunan, içsel dünyamızın bütünü.







Dünyada dinler arası muhalefet, toplumları hem yurt, hem de, kavim olarak ayırtmış, bunu fırsata çeviren gayri lonca erbablarından sıyrılan burjuva kesimi ticari alanları çıkar meselelerine döndürmüşler.







Her çıkar için, inançlardan fetvalar verilip, yurtlar işgal edilmiş, kendi dinine inanmayan insanları yok edip, mallarına el koyup, egemen ve kendi inancına tabi işçiler haline getirmişler.







Yaşantı ise, dinlerin çıkarları için verilen kapital fetvalar üzerine kanunlar ile tanzim edilip, içinden çıkılmaz bir hale dönmüş-dönmekte.







Oysa, inanç dediğimiz olgu. Yaratıcı ile yaratılan arasındaki maddenin girmediği, menfaatin olmadığı, bir birleşme huzuru seremonisi.







Yaratıcının, ne insanın yaşamına, nede kazandığı-kazandırttığı mala mülke ve paraya ihtiyacı var.







Peki neden insanlar kendilerine bile kalmayacak olan bu dünyada, ayrışıp sistemin çarklarını hızlı bir şekilde işlemesi için, kovayla değirmene su taşırlar ?







Tüm bunların nedeni, insan bünyesinin maneviyatında bulunan, çekememezlik, menfaat, madde hırsı, elde edilecek statü, kısacası ‘’NEFS’’ denilen yapıya kendini teslim etmesi.







NEFS denilen yapıya kendini teslim eden kişi, ilk önce çevresini sonra çevre ise toplumu etkileşime sokup, günümüz çıkarlar meydanı haline gelen dünyayı oluşturmakta.







İşte, inancın gereğini yanlış olarak kullanılıp, hastalanarak komaya girmiş dünya toplumunun gerçek yüzü bu şekilde.







Dünyanın nimetlerini kullanımdaki insanlar, dinlerin yöneticilerinin birbirlerine oluşturdukları muhalif kapital sistemin aktörleri, hatta avam sınıfından öteye gidemeyen zavallı şartlanmış canlılar.







Tüm bu kirlenmişlikler içinde en çok sevinilecek unsur şudur ki…







Bu olgu ve sistem düzeni kimseye baki kalmayacak, ‘’Herkes zamanı gelince ölecek, zalime ve dinleri kullananlara bir şey kalmayacak ya…’’ işte bu güzellerin, en güzeli.







Saygıyla







Emrah BEKÇİ



Araştırmacı Yazar