Amerikan Robert Koleji mamûlü Ecevit öldü. Birileri rahmetli diyerek başladı söze. Hatta neredeyse hazretlik payesi bile verilecekti. Kimi 'dürüst'tü dedi, kimi bilmem ne... Güneş Motel Vakası, 28 Şubat soysuzluğu; 12 yaşından küçük Müslüman çocukların camilere girmesinin yasaklanması unutulmuş gitmişti birden bire. Herkes Karaoğlan olmuştu. Öyle ya, Camuka’nın canı cehenneme idi.



Hrant öldü. Eline pankartı alan Ermeni olmaya koştu. Güvercinler uçuruldu bol bol. Birilerinin çıkıp, Ağrı dağını istemesi bile uyandıramadı birilerini. Velhâsıl ardı arkası kesilmedi bu ölümlerin. Ardı arkası gelmedi papazların, bilmem kimlerin… Anadolu’da, ilk fethedilen illerden olan Battal Gazi’nin yurdu Malatya ile son fethedilen ve fethinde Fatih Sultan Mehmet Han'ın bizzat bulunduğu Trabzon’da tuhaf işler döndü durdu.



Van’da bir deprem oldu. Çok insanımız öldü. Milletimiz yekvücut olup, yaraları sarmaya koştu. Rastlantıya bakın ki tam da bu sırada, Uludere’de, savaş uçaklarımız ‘yanlışlıkla’ kaçakçıları bombaladı. Sonra nemi oldu dersiniz? Eline çuvalını alan ‘kaçağa’ gitmeye kalktı. Üç gün önce, deprem enkazlarında aç-susuz, uykusuz bir halde ‘can’ kurtarmaya çabalayan Mehmetçiğimiz ‘cani’ ilân edildi.



Paris’te üç PKK’lı öldürüldü. Ölenlerden birinin, Tunceli ilimizde bulunan ve Ermeni asıllı vatandaşlarımızın meskûn olduğu bir köyde doğduğu; adının Sakine değil de, Sara olduğu; Öcalan’ın gözdelerinden olduğu; Fransa’da, uyuşturucu trafiğini yönettiği haberleri yazılıp çizildi. Üzülene mi bakarsınız, ağlayana mı? Devletin uçağı ile taşındı cesetler. Şehitlerimize kamyonet kasaları bile çok görülürken hem de!..



Lise yıllarında, Sosyal Bilgiler/Edebiyat alanının yanında Resim bölümünü seçmiştik. Edebiyata olduğu kadar resim sanatına da ilgimiz vardı. Bir hayli yeteneğimiz de vardı hatta. Osman Hamdi Bey’in ‘Kaplumbağa Terbiyecisi’ adlı tablosuna hayranlıkla bakardık. İbrahim Çallı’nın ‘Zeybekler’ adlı tablosunu görünce Atatürk aklımıza gelir, tebessüm ederdik. Burhan Doğançay’ın ölümüne üzüldük dostlar. ‘Mavi Senfoni’ öksüz kaldı.



Derken, Mehmet Ali Birand da ölüverdi. Vay, efendim! En az Barış Manço’ya üzüldüğü kadar, üzülenlere mi bakarsınız; dalkavuklukta, 4x100 metreye çıkanlara mı?.. TRT yolsuzlunu; Türkiye’yi, Türklere lâyık görmeyişini filân geçtik de bir Mehmet Ali’ye verilen değerin, ‘beş’ şehidimize verilenden daha fazla olduğunu görünce içimiz burkuldu.



Bitmedi. Toktamış Ateş Hoca'nın ölüm haberi geldi. Bu son haber, bizi yıllar öncesine, taa Bolu’ya, Köroğlu heykelinin arka tarafında, Belediye’ye ait nikâh salona kadar götürdü. Sahnede, kelli-felli biri konuşuyordu. Konuşan zat “Solcu olmayan, Atatürkçü olamaz. Atatürkçü olmayan, adam olamaz.” deyivermesin mi? Etraftakilerin alkışlarına, bakışlarına aldırmadan zeybek oynayan efelerin vakarıyla terk etmiştik salonu. O günden sonra da bu ılımlı-hoşgörülü, ‘demokrat’ hocadan hazzetmemiştik bir türlü.



Şimdi birileri çıkıp, 'ölmüşlerin ardından niye konuşuyorsunuz' filân diyecek ya... Sormadan edemiyoruz: Ulan, peki siz niye 75 yıldır Atatürk'ün ardından konuşuyorsunuz? Bre riyakârlar!



Serik-19.01.2013 Ctesi..

Aziz Dolu Atabey