— Bazı insanlar varmış; uyuz ile kuduz’u, it ile bit’i, cin ile şeytan’ı ve ‘insan’ ile ‘insan kılıklı insancıklar’ı ayırt edemezlermiş…



— Bazı insanlar varmış, yıllar yılı kendilerinden ‘vazgeçilmez’ sanılmıştır, ama sonradan makam verilince, ‘vazgeçilir’ oldukları anlaşılmıştır.



— Bazı insanlar varmış, bazılarının en güvendikleri kişiler arasındaymışlar, ama gün gelmiş onların aslında ‘güvenilmez’ oldukları görülmüş.



— Bazı insanlar varmış; kendileri hep büyük (!) oldukları için kendileri dışında ‘büyük’ veya ‘küçük’ kimseyi ‘adam’ yerine koymazlarmış…



— Bazı insanlar varmış, kendileri için ‘ahlâk-mahlâk’ ve ‘etik-metik’ hiç bir şeyin bir anlamı ve değeri yokmuş…



— Bazı insanlar varmış; yaşlı anne-babalarını huzur (!) evine gönderip, kendi evlerinde kedi-köpek besliyorlarmış…



— Bazı insanlar varmış; kibir, gurur, büyüklük ve ‘en iyi bilme’ hastalıklarına duçar olurlar ve bunlar bir türlü tedavi edilemezlermiş…



— Bazı insanlar varmış; sürekli halüsinasyon görür, birilerinin kendilerine sürekli olarak küfrettiğini sanırlarmış…



— Bazı insanlar varmış; şu âlemde ‘alelâde bir kul’ olduklarını çok sonraları anlarlarmış…



— Bazı insanlar varmış; yanmakta olan ateşin güçlü bir odunuymuş, odun yandıkça ateş harlanırmış…



— Bazı insanlar varmış; her taraflarını tıraş ettirirlermiş ama burunlarından kıl aldırmazlarmış…



— Bazı insanlar varmış; her türlü kötülük dâhil, her şeye tahammül ederlermiş, ama sadece ve sadece doğrulara tahammülleri olmazmış…



—Bazı insanlar varmış; yalama olmuş vidalar gibi imiş, bir yerde durmaları önemli değilmiş, sürekli olarak dönmek onlar için kâfi imiş…



— Bazı insanlar varmış; hiçbir durakta beklemek istemezler, sahibinin kim olduğu önemli olmayan, gelen ilk vasıtaya atlarlarmış…



— Bazı insanlar varmış; eski zemberekli ‘bozuk saatler’ gibi imişler, günde iki defa doğru söylerlermiş…



— Bazı insanlar varmış, ileri yaşlarına rağmen, kendilerini hâlâ oyun ve oynaşta zanneder, akademik hayatın sonunu akademik hayatın başı gibi algılarmış.



— Bazı insanlar varmış, yıllarca çalıştıkları kurumlarının ve birimlerinin ‘canlı hafızası’, tarih kaynağı ve birince derece öneme sahip tanığı imişler…



— Bazı insanlar varmış; okumaz, yazmaz, çizmez, ama okuyan, yazan-çizen ve düşünenleri küçümser, müstehzi tavırlar sergileyerek onlarla alay ederler, böylece kendilerini tatmin ederlermiş…



— Bazı insanlar varmış; ‘akademik hayatlarının sonlarına’ geldiği halde, yaşının gereği bu durumun farkında olmaz, kendilerini akademik hayata yeni başlıyormuş sanırlarmış…



— Bazı insanlar varmış; kör adamların, filin tuttukları organını dünyanın merkezi sanırları gibi kendilerini vazgeçilemez kimlikler olarak görürlermiş…



— Bazı insanlar varmış; ömrünün son baharına gelince, posa gibi bir yere bırakılınca, yaşadıkları ‘mazbut’ geçmişlerinin muhasebesini yapar, ‘eskiden mi yanlıştık, şimdi mi? Eskiden mi doğruyduk, şimdi mi?’ diye sorguya çekerlermiş…



— Bazı adamlar varmış; kendilerini ömürlerinin sonuna kadar ‘lokomotif’ sanırlarmış ama ‘vagon’ oldukları anlaşılınca hiç bozuntuya vurmaz, mevcut lokomotife bir vagon olmakta mahzur görmezler, kuyruklarını hep dik tutarlarmış…



— Bazı insanlar varmış; birileri kendilerine ‘adam oldun’ dediğinde, kendilerinin ‘adam’ olduklarını sanır, diğer adamları ‘adam’ yerine koymazmış ama kendilerinin de ‘adam olmadıkları’ ortaya çıkınca, hiç de bozuntuya mahal bırakmazlarmış.



— Bazı insanlar varmış; yıllarca çalıştıktan sonra, hasbelkader büyük (!) makamlara götürülen ve bir süre orada ikamet eden ve sonra da makamdan postalandıklarında, yüzleri olup eski kurumlarına geri dönemezlermiş…



— Bazı insanlar varmış; hiçbir iş veya eylem yapmazlar, ama hiç de eleştirilmezlermiş. Fakat iş veya eylem sahiplerini eleştirmekten de geri kalmazlarmış. Yani eleştiriye maruz kalanlar, bir şekilde iş yapanlarmış…



— Bazı insanlar varmış şu âlemde, posa haline gelip, postu deldirip kürkçü dükkânına döndükten sonra, artık bir işe yaramadığını anlayınca, yeni çıkış yollar arayıp, (sanki onlara çok faydası olmuş gibi) eski öğrencilerini Reis’e götürerek zevahiri kurtarmak istiyormuş. Randevu da almış ama katılacakları Tikmen’de bir mekânda toplayarak, talimat da vermekten geri kalmamış. Orada ne konuşup ne konuşmayacaklarını, hangi fıkranın kim tarafından anlatılacağını bile seslerini çıkaramayan garibanlara dikte etmiş. Çekilen ziyaret toplantısı fotoğrafında ise ‘süt dökmüş kedi gibi’ duruyormuş…



Evet, evet... Bazı insanlar varmış, ‘dostlarını düşünmekten’, o dostlarına selâm vermeye, hal hatırlarını sormaya ve ‘merhaba’ demeye vakit bulamazlarmış (!)...



Âhh, ah…

Minel aşk…

Ne insanlar varmış be, şu garip âlemde de haberimiz yokmuş…

Ne mutlu edebini bilenlere ve kendilerinin ne olduğunun farkında olanlara…