Derler ki: Doğmak kadar, ölmek de kaderdir.

Derler ki: Kâinatın tek mutlak gerçeği ölümdür.



Derler ki: Hazan ile kazan sürekli karıştırılmamalıdır.

Derler ki: Sert kütükler için keskin ve ağır balta gerekir.



Derler ki: Ölçüleri yanlış olanların bütün ölçümleri yanlıştır.

Derler ki: İstediğin kadar davula sahip ol, zurnan olmazsa, hava.



Derler ki: Güven, tek kullanımlık olup gittikten sonra geri gelmez.

Derler ki: Annelerin iyisi-kötüsü yoktur; en kötüsü, annesiz kalmaktır.



Derler ki: Bir yerde zulüm varsa, muhakkak zâlim ve mazlûm da vardır.

Derler ki: İçimizdeki ve dahi dışımızdaki İrlandalıları çok iyi biliyoruz.



Derler ki: Yürüğün evini bir katır taşır, ama keyfini kırk katır taşıyamaz.

Derler ki: Camiye dikey olarak gelmeyenler, nasıl olsa yatay olarak gelirler.



Derler ki: Zamanımızda elini tutana değil, sözünü tutana itibar etmelisin.



Derler ki; Yörük, gün bittiğinde çadırını kurar, ölünce de öldüğü yere defnedilir.



Derler ki: Her çakal, bir gün gelir ki, bir kurdun soluğunu ensesinde hisseder.



Derler ki: Hakikate ‘nasihat’ ile seve seve gelmeyenleri, ‘musibet’ döve döve getirir...



Derler ki: Adamın ‘kalıbı’na bakarak hüküm verenlerin, yanılma payları oldukça yüksektir.



Derler ki: Herkes kendini cennetlik sanıyor, cehennem sanki boş bırakılmak için yaratılmış.



Derler ki: ‘Marka olmak’ için değil, ‘insan olmak’ için çabalayın. Çünkü ‘bedeli verildikten sonra’ alınamayacak hiç bir ‘marka’ yoktur!



Derler ki: Hukuk önünde herkes ama herkes eşittir, ama bazıları daha az veya daha çok eşittir.



Derler ki: Zenci toplumunda yaşamadığı ve zenci de olmadığı halde, bazı insanlar hep zenci muamelesi görürler.



Derler ki: Hayat 5 araçtan müteşekkildir: Bebek arabası, genç arabası bisiklet, yetişkin arabası otomobil, engelli-sakat aracı ve cenaze aracı…



Derler ki; Senin, yıllardır inceldiği yerden kopmasına izin vermediğin dostluk ipi, bu gün en kalın ve en sağlam yerinde koparsa, hiç şaşma.



Derler ki: Tilkiye hazır tavuk versen tadını alamaz. Ona uygun olan davranış tarzı, tavuğu kümesten çalmaktır. Tabiatı öyledir… Başka türlü olmaz ki…



Derler ki: Tuz kokmuşsa, barut bitmişse, ahlâk ömrünü tamamlamış ve insanî değerler ölmüşse, uğraşmaya gerek yoktur artık her şey bitmiş demektir.



Derler ki: Kimsenin ömrünün ne zaman biteceği bilinmez; ama Allah, bazı insanları ömürlerinin sonlarına doğru abuk sabuk koşturup, arkalarından Fatiha okuyacak insanların sayılarını azaltır.



Derler ki: Çok lâf sokuşturuyorsun... Ne yapsın gariban, olmadık yerlere burnunu sokmaya çalışanlara şiir mi yazsın, masal mı anlatsın? Onlara şaklabanlık mı yapsın?



Derler ki: Kayaların üzerindeki taşlar bizdendir, göklere uzanan dağlar içimizdedir. İnsan gezerek kendini arar, içini farklı tezahürlerde görür, kendini tanıma, bilme işidir gezmek… Hepimiz yürüğüz, hayat yolunda yürüyoruz…



Derler ki: Melek yüzlü şeytanlardan, cebi dolu ancak gözü aç insanlardan, maddi ve manevi çıkar ile itibar ve şeref arayanlardan, sürekli kendine yontanlardan ve çıkarı için hep piyonları merdiven olarak kullananlardan korkacaksın.



Derler ki: Genel bilinenin aksine bir insanın anavatanı, onun çocukluğudur.

Bir başka acıdan da insanın vatanı vicdanıdır. Bütün insanlar Hz. Âdem’in çocuklarıdırlar ve fiziken-vicdanen-ruhen kardeştirler.



Uzun Lâfın Kısası

Yani

Hülâsa-ı Kelâm:

Derler de derler…

Derler de derler…

Boş verin bunlara…

Deseler ne olur, demeseler ne…

Hepsi lâf ü güzaf…

Balıklar da ağlarmış,

Ama haberi olmazmış denizlerin…



Lâ Havle

Velâ Kuvvete

İllâ Billâh