Yokluktu, yoksulluktu Anadolu!

Bozkırın orta yerinde bir çocuk doğdu…

Adı Mehmet oldu.

O şehit oğluydu. Daha doğmadan yetim oldu!

Anası kaptı Mehmet’i, Koştu!

Tarlada ırgat oldu.

Eski bir yorgana sardı Mehmet’i, toprağa koydu.



Gün oldu meme emdi; karnı doydu, gözü doydu.

Gün oldu; aç kaldı, susuz kaldı.

Gün oldu, toprak onun yatağı oldu.

Mehmet toprağın üstünde kırk günlük bebek oldu.

Yağmur yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini,

Güneş kararttı tenini…



Mehmet’in aklı erer oldu,

Babasını sordu.

Dedi anası, şehit oldu!

Gövdesini toprak yaptı, vatana kattı!

Senin baban toprak oldu!

Mehmet’in aklı ermedi.

Babası nasıl toprak olurdu?

Gün geldi, Düşman Çanakkale’ye geldi.

Toprak! Dedi.

Mehmet’in yaşı on yedi…

Toprak benim babam dedi, vermem dedi!

Mehmet, Mehmetçik oldu.

Anası onu son kez doyurdu.

Koştu Çanakkale’ye, Mustafa Kemalin askeri oldu!



Gün oldu; karnı doydu, gözü doydu.

Gün oldu; aç kaldı, susuz kaldı.

Gün oldu toprak onun yatağı oldu

Mehmet toprağın üstünde kırk günlük asker oldu!

Yağmur yıkadı yüzünü, ayaz kuruttu ellerini,

Güneş kararttı tenini…

Mehmet’in aklı erdi, hatırladı,

Babasının gövdesini toprak yaptığını; anladı,

Babası nasıl toprak oldu?

Mehmet, Mehmetçik oldu!

Çelik oldu, duvar oldu, ÇANAKKALE GEÇİLMEZ OLDU!

Ateş kustu düşman, mermi kustu, bomba kustu…

Durdu Mehmet, çöktü dizlerinin üstüne.

Kan vardı göğsünün üstünde!

Alnını toprağa koydu,

Toprak kan oldu!

Yattı toprağın üstüne, kırk günlükken yattığı gibi…

Tuttu toprağı, kırk günlükken tutuğu gibi…

Mehmet toprak oldu!

Toprağa renk oldu!

Bitki oldu, yaprak oldu!

Bayrağa kırmızı oldu!

Gelin kızın halısında boya oldu, desen oldu!

Koyuna kuzuya çimen oldu, yün oldu, iplik oldu!

Ustanın elinde çanak oldu, çömlek oldu!

Aşığın dilinde türkü oldu…

İki yüz elli bin Mehmet şehit oldu!

İki yüz elli bin Mehmet toprak oldu!

Toprak bize VATAN oldu!



Fikret TUNÇ



El-Fatiha....