Gülmezdi çehremiz soğuk baharlara

Sevdalarımız yarım, hayallerimiz buruk

Ve bizim omuzlarımızda müebbet bir yük

Yardan uzak…

Serden geçer, karanlık çöker.



Davam vatan kadar geniş, yolum ceddimden uzun,

Belki yarın, belki aydınlık, belki hüzün.

Geceler kan, geceler yaralı ve eller mübarek.

Seccadeler şefkatli, kuşlar özgür ve insanlar temiz

Kıyamet kopsa dönmüyor, inanmışlar

Hangi duadan üstün ıstıraplı havlayışlar.

Ben inanırım, sevdam inanır.

Yılmaz kalplerde sonsuz bir ülke açılır



Günler kısalır geceler uzar ve bizim ayak sesimiz sokaklarda.

Elimiz buz kanımız deli ve birkaç aslan yürekli.

Geleceği vatan, yatağı tabut olan

Gülmeyi ahrete uykuyu kabre bırakan,

Birkaç adam gibi adam…

Yani biz, yani ülkümüz yani Turan



Kara kışlar yaşamadım hiç

Kara sevdalardaydım evvel zaman

Oysa umutlarım vardı, yarınlarımız vardı, hayallerimiz vardı,

Ve mertliğimiz.

Bozulmamış bir demetti oysa gençliğimiz.



Bilmem kaç kavgaya girdim , elbet yumruktan ziyade.

Kağıt ile kalem ile ,vatanımın üstüne.

Hiç birinden bu kadar yorgun çıkmadım.

Hiçbir mürekkep damlası acıtmadı canımı bu kadar.

Ve ben, sevdam, yani vatan.

Hiç bu kadar ağlamadık inan.



Gülerdi elbet dar zamanlarda çehrem.

Oysa ne zafer narası ne de ezan sesiydi gelen.

Orada diyordu şair “işte orada” bir vatan var uzakta.

Gözleri yaşlı analar, şehitler ve Fatihalar.

Ne yüreğimdeki sevdayı anlatabilir ne de sensiz benliğimi,

Bu aciz satırlar…

Hala göğsümdeki iğneli bayrak kadar,

Aziz ve mübarek sevdan.

Sokaklar sessiz, sokaklar ayaz,

Ve kutlu sevdam, yani Turan...