SUAL



Hira’ya düşen emir, “oku” diye yakaran.

Bundan özge bir ikrar, var olur mu cihanda?

Kör kuyudan Yusuf’u neydi düze çıkaran?

Kendini bilmek kadar ar olur mu cihanda?



İnsanı aramışım bu sırra akıl yoran,

Maharet kolda değil, mermeri taşı kıran.

En zorunu başarır nefsine dizgin vuran;

İnsan kendin yenmeden er olur mu cihanda.



Ne varsa riya diye tek kalemde yansaydı.

İnsan insanoğluna zeytin dalı sunsaydı.

Âdemin içi dışı ilim ile yunsaydı;

Şu gönlümü kanatan şer olur mu cihanda?



İlk emirle bilmişim türlü sırra ermeyi,

Bu minvalde öğrendim her gönüle girmeyi.

İstersek kumda açar, bilirsek su vermeyi;

Güle gebe kalmayan yer olur mu cihanda?



Yunus feyz ile karmış cismindeki yapıyı.

Mevlana dergâhında açık koymuş kapıyı.

Alan almış ilimle sevgi denen tapuyu;

Yolu aşktan geçmeden pir olur mu cihanda?



Muallime kardırdım bende bir katre özü,

Onunla açmış oldum görmeyen bir çift gözü.

Tebeşirin tozuyla kaplansa arzın yüzü;

Yedi rengimi çalan, kir olur mu cihanda?



İlimin sıfatı servet, tamah etme paraya.

Danış olmadan sürme her merhemi yaraya.

Kara benzer mi aka, ak benzer mi karaya?

Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu cihanda?







BENDE ÇANAKKALE



Dile gelse topraklar, kim bilir neler söyler.

On sekizinde martın, yanıyor Çanakkale.

Koynunda şehitlere, kendini ana eyler.

Bir dokunsan kırk yerden, kanıyor Çanakkale



Konu vatansa eğer, hükmü olamaz serin.

Hamisidir şanlı Türk, sevda bildiği yerin.

Ne Ferhat, ne Leyla, ne Kerem, ne Şirin,

Seveni aşk yolunda, sınıyor Çanakkale.



Bir katre toprağına asla kıymet biçilmez.

Şehit kanı içinde arzın rengi seçilmez.

Yedi cihan üstüne yürüse de geçilmez.

Takvimler seni böyle, tanıyor Çanakkale



Yer ateş gökte duman, şu ahvale bir bakın.

Ölüm dediğin varlık, sana senden de yakın.

Koca Seyit’i nerden bilsin ki arsız akın,

Süzülür de geçerim sanıyor Çanakkale.



Allah diye kükreyen şehidin nidasında;

Şükür, şükran saklıdır ulusun sedasında.

Kanadın çırpar mıydı hürriyet edasında;

Gökte uçan kuş bile, anıyor Çanakkale.



Benim sevdalı gönlüm, düşte görmeye mahir.

Arıburnu, Kumkale, Conkbayır,Kilitbahir.

Bazen Bekir Çavuş’tur, bazen Yüzbaşı Tahir;

Şehitlerden bir selam, sunuyor Çanakkale



Bin dokuz yüz on beşin o karanlık martına.

Egenin sularında kopmuş iken fırtına.

Çeyrek tonluk bir mermi, bir yiğidin sırtına

Varlığın hürmetine konuyor Çanakkale.





ÜSTADIM

Ne Kerem, ne Mecnun’dur gerçek sahibi aşkın,

Bu nasıl sevda bilmem, özündeki üstadım.

Bir katre gözyaşınla, suları eylersin taşkın;

Bir ulusun feryadı, gözündeki Üstadım.



Çanakkale’de eser, Sakarya’da akarsın.

Vicdan kapısını çalsam, Âsım olur çıkarsın.

Ateşi üşütürsün, yazsan suyu yakarsın;

Yunus’tur, Mevlana’dır sözündeki Üstadım.



Kurtuluşun destanı, âlemle yazılırsa.

Bir bayrağın gözüyle, elemle yazılırsa.

Mürekkebi hak olan kalemle yazılırsa;

Şehidin kan kokusu vezindeki Üstadım.



Boynumdaki şah damar, göğsümde atan yürek.

Damarımdaki kana, kudreti katan yürek.

Bir aşkın bayrağını gönderde tutan yürek;

Hakkın, hakkaniyetin izindeki Üstadım.



Kızımın iffetidir, çocuğun duru cismi.

Yaradılagelende aşktır, aşk olmuş ismi.

Bir hilal bir de yıldız, silemezler bu resmi.

Vatanımda dağların yüzündeki Üstadım.



Al rengi veren şehit, kanı güle geldikçe.

Tırnağım dokunursam ecdat ele geldikçe.

Bir içli türkü olur Veysel dile geldikçe;

Bu toprak değil miydi sazındaki Üstadım.



İstiklalin tınısı, yükselirken her yandan;

Bu toprak diyet ister sevdaya düşen candan.

Ummanlar aciz kalır akan bir katre kandan

Huzurdur, kavuşmadır hüzündeki Üstadım.



Zırhlıları Seyit’in yaktığı yer burası.

Saniyeler hükümsüz ölüm yaşam arası.

Bir ulusun yangını, kaç yiğidin yarası?

Sinenin ortasında, sızındaki Üstadım.



On kaptan yediğim aş, on tastan içtiğim su.

Hürriyetin nişanı, düşmanımın korkusu

Ciğerime çektiğim nefesimdir doğrusu;

İstiklal Marşımızın gizindeki Üstadım.