Bazen yüksek kayalıklardan hızla yere çarpan su tanecikleri gibi sert, bazen de başımızın üstündeki bulut gibi yavaş ve uysal deveran eden… Bazen bir deprem gibi ansızın gelen, bazen bir hırsız gibi usulca sokulan zaman.

Nice yaşlı insanlara ‘Bunca zaman nasıl geçti?’ diye sorduğumuzda ‘Akşam yatıp sabah uyanmışım gibi.’ derler.

Ya da koca bir günün bir ağaç altındaki öğle molası. Daha yorgunluğunuz uçup gitmemişken omuzlarınızdan yüreğinize yapılan mola bitti ikazı alır götürür sizi taa gerilere. ‘Ne çabuk?’ Dersiniz. ‘Ne çabuk tükettik.’ Oysa şu irice yapraklı gövdesi genişçe ağacın gölgesine bağdaş kurup azığınızı tüketip derin hülyalara dalacaktınız daha. Mola uzundu. Daha uzun mu uzun dakikalar vardı önünüzde. Kimseye çaktırmadan biraz geç gitseniz de olurdu hani. Yapılacak nice nice işleriniz vardı. İyi ki vardı şu mola. Yoksa hiç yaşanmazdı. Heyhat! Ağzınıza koyduğunuz bir iki lokma henüz hücrelerinize kavuşamadan ‘Mola bitti.’ diye bir ses geldi kalabalığın arasından. Haydi çıkınını topla! Vakit tamamdır. Hay Allah! Daha… daha yapacağım ne çok şey vardı. Bu kadar erken...?

Zaman akreple yelkovanın bir oyunu mu, yoksa insanoğlunun sonu mu daralan çemberin içinde köşeye sıkışmış? Yaşanırken munis bir dere yatağına benzerken geriye dönüp baktığımızda kaşla göz arası bir sel gibi önüne kattığı ne var ne yoksa maziye sürükleyen.

Belki de bir hatıra defteridir zaman dediğiniz. Hatıralar defterinin sayfaları artık iyiden iyiye kabarırken uçlarında tamiri mümkün olmayan kırışıklıklar peyda olur. Şimdilerde tükenen bakkal defterleri gibi. Bilirsiniz önünüzde pek az sayfa vardır henüz yazılmamış, geride silinmesi mümkün olmayan pek çok yanlışın altında imzanız…

Belki de bir trendir zaman dediğiniz, geçtiği istasyonlara bir daha hiç dönmeyen. Bulunduğunuz istasyondan hafifçe başınızı çevirip şöyle bir geriye baktığınızda puslu pencerenin ardından uzun, ince, bazen kıvrılan, bazen dolanan, bazen de dümdüz, bazen çoşup bazen durulan kapkara rayları görürsünüz. Zamanın alnınızda çizdiği çizgiler midir bunlar?

Belki de bir çocuktur zaman dediğiniz. Daha dün önünüzde körpe bacaklarını yerlere sürüyerek var gücüyle emeklerken , bugün davullu zurnalı askere uğurladığınız. Kınalı ağıtlarla uğurlayıp kanlar içinde teslim aldığınız…

Bir atımlık candır damarda akan kan. Yüreğine esen koyu kızıllık zaman.

Zamanı tüketmeden, zaman seni tüketmeden yangın yerine çevir içini. Dışını beyhude bir rüzgara kaptırma. Vakit dardır.

Zaman son sürat atlı gibi koşmakta dolu dizgin. Hadi! Hadi tut eğerinden!

Belki de zaman, uzaktan sana göz kırpan şehla bakışlı bir yardır.

Nurşah Karaca

27 Eylül 2009, Cidde

01.46 (zaman kıymetlidir)