Bu ne GAFLET! Bu ne DALALET! Bu ne HİYANET!..



Bu nasıl YAŞAM! Bu nasıl VAHŞET! Bu nasıl ADALET!..



Nerede bu DEVLET! Nerede bu ADALET!



Nerede!..



Allah aşkına bu bu soyu, suyu bozuk itlerin döllerine bir dur diyecek yokmu?



Teröristi güldürmeyeceğim, sevindirmeyeceğim diyerek ağlamayan...



Beş evladım daha var onlarıda bu vatana vereceğim, on evladım olsa onunuda bu vatana veririm diyen...



Şehit olan oğlumun kalan askerliğini görev yerinde ben tamamlamak istiyorum diyerek dilekçeler yazan...



Bu şerefli, haysiyetli gönlü VATAN SEVDASI ile dolu Türk analarının, Türk babalarının yüreklerindeki sızıyı kim dindirecek?



Bu şehit analarının, bu şehit babalarının yüzlerini kim güldürecek?



Yetim Şehit çocuklarını başını kim okşayıp sevecek?



Varmı Allah aşkına? Bu şehit analarını, babalarını anlayan!



Varsa?!!



Bu anlayan insanı sırtımda taşırım.



İsmini ömrüm boyunca dudaklarım da bir şarkı gibi hecelerim.



Allah aşkına bu soyu, suyu bozuk it döllerine kim dur diyecek?



Yine içim yandı... Yüreğim parçalandı... Dudaklarım çatladı... Ellerim titredi...



Koca dağlara haykırmak istedim.



Ankara”nın yollarına "şehit kanlarıyla"... Neredesiniz? Duymadınız mı?" Diye yazmak geldi içimden.



Biliyorum ki bu sesleri Ankara duymaz!



Şehitlerimizi kimse görmez!



Sadece derler ki;



"Kanı yerde kalmayacak"



Ve zaman gelir o söylenenler de unutulur!..



Taa ki bir karakolumuz hırsızlık arabayla, el bombalarıyla, büyük namlulu silahlarla taranarak...



Yola döşenen mayınlar patlatılarak, tekrar acılar yaşanarak...



Ve bugünkü gibi Şehitler, Gaziler vererek Ankara”nın aklına gelir.



Şehitlerimizi baskın yemiş karakolumuzdan helikopterle almak için bile zorluk çekiyoruz ve helikopterimizi taciz ateşlerine tutuyorlar.



Allah aşkına...



Vatan aşkına...



Şehit Askerler...



Şehit Polisler...



Gaziler aşkına...



Dünyada eşi benzeri olmayan gökyüzünde dalgalanan AL BAYRAK aşkına!..



Bu it döllerine kim dur diyecek?



Yapma be Ankara, dağların başında, karakollarda, kışlalarda, şehirlerde bu Vatan için, bu Bayrak için biz canımızı yine veririz...



Yine Şehit oluruz, yine Gazi oluruz...



Bizim gibi canını vermeye hazır ne ASKERLERİMİZ, ne POLİSLERİMİZ ve yetmişbeşmilyon VATAN SEVDALIMIZ var.



Ey sesiz sedasız karanlık Ankara halen karanlıklar içindemi kalacaksın?



Camların karşısında yaparız ederiz mi diyeceksiniz?!!



İçimiz yanıyor, ruhumuz daralıyor...



Ve binlerce Şehit anasının, Şehit babasının yüreği sızlıyor...



Daha kaç karakolumuz basılacak?!!



Daha kaç konvoyumuz bombalanacak?!!



Daha kaç Şehit vereceğiz?!!



Daha kaç kadın dul kalaca?!!



Kaç çocuk babasız kalacak?!!



Karar verinde bu Şehit analarının, Şehit babalarının intikamları alınsın...



Getirin İDAM KARARI”nı geri...



ASIN ŞU APO DENİLEN İTİ...



ZAP”tan, KANDİL”e, KERKÜK”ten, MUSULa, bu KUZEY IRAK denen yari ZAPDEDELİM, ISLAH EDELİM!..



Karanlıktaki Ankara, adamlar okyanus”dan geliyor bir yerleri bombalıyor...



Biz her gün Şehit veriyoruz ve kendi haklarımı koruyamıyoruz...



Bir kandil dağını okyanus ötesi ile bilgi paylaşımı olmadan topçu ateşine tutamıyorum.



Kandil dağı”nda itlerin, şerefsizlerin, çakalların inlerini niçin havaya uçuramıyoruz!..



Eyy karanlık Ankara sen ne iş yaparsın?



Verin kararınızı verinde bir yanardağ gibi şu it döllerini yerle bir edelim.



Daha ne duruyorsun? Karanlık sessiz Ankara!..



Hadi verin artık şu kararı dağlarda elinde silahla ROBOT gibi durmak istemeyen binlerce yiğit var.



Bütün şehitlerin intikamını almak Allah”ımıza, Kitap”ımıza şart oldu şart.



Eyy sessiz ve kararsız, karanlık Ankara verin şu kararı artık.



GETİRİN İDAM KARARINI GERİ...



ASALIM ŞU APO DENİLEN İTİ...



ZAPDEDELİM...



ISLAH EDELİM...



KUZEY IRAK DENEN TERÖR YUVASI MELANETİ!..



Özkan BOSTANCI