— Hayâ nedir, bilmezler.

— Utanmaz ve sıkılmazdır.



— Edep kavramından haberleri bile yoktur.

— Hiç bir yaraları yoktur ki gocunsunlar.



— Samimiyet kavramından bîhaberdirler.

— Karınları aç da olsa kuyrukları hep diktir.



— Ahlâksızca davranırlar, ahlâkçı geçinirler.

— Kendilerini mükemmel varlıklar olarak görürler…



— Her türlü durumdan kendilerine kolaylıkla vazife çıkarırlar.

— Hep haklıdırlar, haksız oldukları durumlarda bile haklıdırlar.



— Kendilerini ahlâklı, diğerlerini ahlâksız kişiler olarak algılarlar.

— Sürekli olarak ev sahibinden baskın çıkma maharetine sahiptirler.



— Ceplerinde akrep taşırlar, elleri ceplerine hiçbir zaman gitmezler.

— Güç zehirlenmesine maruz kaldıkları halde kuyruklarını dik tutarlar.



— Sahip olduğu güç zehirlenmesi, bir süre sonra kendilerini de zehirlerler.



— Duyduklarını ve gördüklerini hiç zaman geçirmeden başkalarına abartarak naklederler.



— Sahip oldukları çuvalın içi boşalmıştır, ama onlar çuvalın ipi israf olmasın diye çalışırlar!



— Onların nazarında aslan ile çakal arasında fark yoktur: Neticede hepsi hayvandır!



— O kadar nâzik, hissî ve centilmen görünürler ki, ilk etapta aldanmamanız mümkün değildir.



— Kendilerine gönderilen yazıları okumazlar, ama ‘çok beğendim’ diye yazı sahibine yağ çekerler.



— Kendileri özür dilemek zorunda iken, başkalarının ‘kendilerinden’ özür dilemesini beklerler.











— Kendilerinin yaptıkları her türlü ahlâksızlığı mubah olarak görürler ve buna gerçekte de inanırlar.



— Gül kokusu ile leş kokusu arasında bir fark görmezler: Onlar nazarında neticede hepsi kokudur!



— Kendilerini yakinen tanıyanlar nazarında hiçbir değerleri yoktur, ama toplumda koska koska dolaşırlar.



— Kendi içlerinde zerre kadar ağırlıkları yoktur, ama dışarıdan bakıldığında çok, ama çok ağırmış gibi görünürler.



— Etraflarına kendilerinin lokomotif olduklarını öyle lânse ederler ki bir de bakılır ki vagonluğa razı olmuş ve ‘lokomotifin emrindeyim’ diye açıklamalar yaparlar.



— Bir makam veya mevkiden kovulduklarında, kovuldukları makam ve mevkiden ‘kendileri ayrılmış’ gibi hava verirler, kovanlara, sadakat mesajı vermekten de geri kalmazlar.



— Yaptıkları, normal insanların ‘utanılacak’ eylemler olarak gördükleri eylemlerden, utanması gerektikleri halde, başkalarına ‘utanmıyorsun değil mi?’ diye hitap eder ve pişmiş kelle gibi sırıtırlar.



— Birlikte yola çıkardığı arkadaşları ile işi bitince, “evet beyler, sizinle işimiz buraya kadar… Şimdi sizler işinizin başına dönün!” der. Bunu yaparken yüzü bile kızarmaz. Pişkin ve dahi utanmazdırlar.



Hâsıl-ı kelâm:



Şöyle bir bakın etrafınıza…

Bu kriterlere uyan kimse var mı?

Ben göremedim de…

‘Bu göstergeler her türlü insancıklar için geçerli kurallardır’

Desem, yanılmış olabilir miyim?